Men zegt heel vaak dat jongeren met Autisme geen emoties kennen, niet goed sociale informatie herkennen en moeite hebben om je aan te kijken. Lange tijd is er gedacht dat dit de criteria waren voor een ASS diagnose. Nog steeds kennen we deze gedragingen als de stereotyperende omschrijving van de autisten. Toch is niets minder waar. Mensen met Autisme ervaren juist heel veel emoties, maar hebben moeite om er betekenis aan te geven en af te stemmen of die overeenkomt met de rest van de wereld. Ze signaleren sociale informatie heel goed en kunnen ook enorm goed kopiëren, maar hebben vaak niet een innerlijk kompas dat automatische aangaat in sociale situaties. Dit betekent overigens niet dat ze hierin altijd blijven hangen in ongewenst gedrag, want vele van hen zijn best leerbaar. En ook het aankijken komt niet voort uit onkunde, maar het komt voort uit ongemak. Het kost heel veel en levert hun enkel onduidelijke informatie op en een shitload aan prikkels om te verwerken. En dat allemaal omdat wij met elkaar hebben besloten dat het niet oké is als je iemand niet aankijkt.

Als je de wereld vanuit een ander perspectief gaat zien en minder gooit met de betekenis van goed of fout, wordt het een stuk gemakkelijk voor mensen die tegen deze ingewikkeldheden van het leven aanlopen. Als we minder op de sociale etiquette zitten en meer op de inhoudelijke informatie wordt het voor iedereen een stuk gemakkelijk. Overigens gaan mensen met autisme sowieso vaak beter op de inhoud dan op de betrekking van de informatie.