Na jaren in de gespecialiseerde jeugdzorg te hebben gewerkt en zelf drie dochters te hebben gekregen, heb ik inmiddels een schatkist aan kennis vergaard als het gaat om het ouderschap. Iets waar we allemaal geen diploma voor hebben moeten halen, maar wel voelt als het grootste examen van ons leven. Wanneer doen we het goed en is goed, goed genoeg? We worstelen er allemaal enorm mee. En dan komt er nog eens bij dat we onszelf de hele dag vergelijken met de buurvrouw of een momfluencer op social media. Kritisch zijn is goed, maar onderdoor gaan aan je eigen lat, is natuurlijk voor niemand wenselijk. Niet voor jou als ouder, maar zeker ook niet voor de kinderen.
Zelf heb ik veel mogen en moeten leren toen ik moeder werd. Ik werkte al eventjes in de jeugdzorg, was altijd gek geweest op kinderen, dus ik dacht dat ik wel wist hoe ik dit wilde doen. Maar ik had ook een ingewikkelde jeugd achter de rug, waar ik al aan gewerkt had voordat ik moeder werd, maar waarvan er toch nog een aantal overtuigingen naar boven kwamen toen ik dat kleine bundeltje met liefde in mijn armen hield. Ik weet dan ook als geen ander hoe het is om te mogen groeien in het ouderschap en te zoeken naar de manier waarop je met kinderen om wilt gaan, maar ook met je eigen behoeften. Met die missie ben ik de Groeiprakijk Heemskerk gestart. Om ouders te laten groeien in hun rol als ouder. Vaak zie ik ouders die heel kritisch zijn op zichzelf en vooral kunnen benoemen wat ze niet goed doen of niet volgens het boekje. Je wordt constant geconfronteerd met je eigen overtuigingen en perceptie van goed en fout. Toch is het ouderschap een leerschool waar je elke dag fouten mag maken, op mag reflecteren en steeds opnieuw examen in doet. Het gaat er niet om wat je fout doet, het gaat erom wat je doet met wat er gebeurt en of je je kwetsbaar durft op te stellen.
En wat nou als jouw kind ook nog iets anders nodig heeft dan het “gemiddelde” andere kind in de klas of op de opvang. De afgelopen jaren heb ik deze ouders mogen begeleiden in het ouderschap en de manier waarop zij hun rol als papa of mama willen vorm geven. Ik heb mij gespecialiseerd op Autisme Spectrum Stoornis en dan vooral bij jongeren met een gemiddelde tot hoge intelligentie. Die jongeren die heel slim zijn, maar toch niet mee kunnen komen in de klas. Die veel weten, maar niet goed kunnen leren. Enorm gedreven zijn in iets, maar ondertussen weinig contacten buiten het gezin hebben, terwijl huis soms te klein is. Hoe zorg je ervoor dat je ouder blijft die je voor ogen had te zijn toen je je een voorstelling maakte van “later als ik groot” ben? Of wil je inmiddels dat plaatje bijschaven met alles wat je nu weet, maar weet je dan niet hoe je het wél wilt? Ik heb gemerkt dat er steeds meer bekend wordt over deze doelgroep en dat moet ook wel, want het aantal schooluitvallers stijgt aanzienlijk. Toch is er niet altijd de juiste zorg voor deze jongeren en zijn de wachtlijsten lang. Ze vallen tussen wal en schip en ondanks hun vermogen hebben deze jongeren vaak een groot wantrouwen gekregen tegenover het “gewone leven”. Als ouder zijnde sta je met het handen in het haar. Je wilt wel helpen, maar je kunt niet altijd. Je doet écht je best, maar je begrijpt er niks van.. Het zou zo fijn zijn als er dan iemand is die een ondertiteling kan geven van wat er mogelijk omgaat in het brein van jouw kind.
Ik geloof dat het soms fijn is als er iemand met je meekijkt en die je spiegelt in wat je doet, zegt en uitdraagt, zodat je uitgenodigd wordt om te groeien. Zowel voor jou als persoon als voor het hele gezin is het heel fijn om soms uit vicieuze cirkel te worden getrokken en het eens anders te proberen. In een tijd als deze, waarin we allemaal enorm onder druk liggen met alle ballen die we hoog houden, is het fijn als de basis van je gezin goed is. Voor mij zou mijn missie geslaagd zijn als de ouders uit mijn praktijk aan het einde zeggen dat ze het gevoel hebben weer meer de regie te hebben teruggevonden, terwijl zo tegelijkertijd ook meer zichzelf zijn geworden.
Het ouderschap, een combinatie van de grootste liefde met de meeste angst.
