Ik krijg heel vaak de vraag: Doe je ook ouderbegeleiding als ze al pubers zijn. De eerst paar keren keek ik daar een beetje verbolgen bij. “Ja NATUURLIJK doe ik ook pubergezinnen!” is dan ook mijn reactie. Je bent toch niet opeens geen moeder meer als je kinderen groter worden. Ja, ze hebben meer begeleiding nodig dan zorg, maar ze zeggen niet voor niets: Kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen. En daarom zeg ik altijd dat je als ouder genoodzaakt wordt om met je kinderen mee te groeien. Tijdens het ontwikkelen van de identiteit in de pubertijd is het een zoektocht voor iedereen: Wie ben ik, wie is de ander en wie ben ik ten opzichte van de ander. Hier wordt opnieuw een fundament gelegd voor de ontwikkeling van jouzelf als persoon. Dus van jouw kinderen, maar hier ontstonden ook nieuwe fundamenten toen jij zelf puber was. Soms stel je jezelf de vraag of deze kijk op de wereld nog steeds bij de manier waarop je naar de wereld kijkt. En dus veranderd je kind en verander jij zelf ook. Wat zegt dit over de relatie, wat zegt dit over normen en waarden. Wie ben jij als ouder als je kind op een andere manier naar je gaat kijken. Wat is normaal? Wat is van je kind en wat is van jou? Welke rol mag ik nu loslaten? Wat kan ik nu verwachten?
En dan soms ook nog de vraag “wat is gewoon pubergedrag en wat is afwijkend”. Ik heb veel ouderbegeleiding gegeven aan ouders die alle problemen van hun kind afschuiven op de diagnose. Maar ook kinderen met ASS, HB of andere diagnose krijgen te maken met de pubertijd. In meer over mindere maten, maar de identiteitsontwikkeling hoort erbij. Bij jongeren met ASS en HB ziet de pubertijd er vaak anders uit. Het past niet altijd in het stereotyperend plaatje van een jongeren die zich afzet tegen zijn ouders en interesse krijgt in het andere geslacht. Dat betekent niet dat er geen interne processen in gang zijn gezet en dat er van alles gebeurt in het lijf. Hormonaal, verandering van het lichaam, identiteit-vraagstukken, het zijn allemaal dingen die gebeuren bij iedere tiener, dus ook bij jongeren mét diagnose. Wanneer kinderen een langere sociaal-emotionele ontwikkeling hebben is het soms moeilijk in te schatten in welke maten de pubertijd een rol speelt bij het gedrag van de jongeren. Het is dan vaak ook een onderwerp waar ouders niet over nadenken als hun kind nog jong gedrag vertoont, maar wat wel een puzzelstukje op zijn plaats laat vallen van “onverklaarbaar” gedrag of overprikkeling.
Ik heb ook ouderbegeleiding gegeven aan ouders die alles afschuiven op de pubertijd. En ook dan bespreken de rol van verantwoordelijkheid, autonomie en regie. Mooie gesprekken waarin niet alleen de kinderen onder vleugels mogen groeien, maar ook ouders meegroeien. Het is een zoektocht waarin je jezelf als ouder beter leert kennen. En ook je kind wordt misschien wel een heel ander mens dan een paar jaar geleden. Iedere fase is weer opnieuw zoeken. Het gaat namelijk niet alleen om het kind in de pubertijd, het gaat om de dynamiek. Jij, je kind en de rest van de wereld.
